حتماً برایتان پیش آمده که وقتی غذایی را که دوست دارید می‏بینید یا بوی آن را می شنوید و یا حتی به آن فکر می کنید، احساس گرسنگی ‏کنید و دهان‏ تان آبدار شود. این آب همان بزاق است؛ مایعی که دهان آن را می ‏سازد و به مخلوط شدن غذا کمک می‏کند. در واقع این عکس العمل نشان می دهد که بدن آماده دریافت و هضم غذا است. «آب افتادن دهان» دستوری از سوی مغز است. در دستگاه عصبی ما سیستمی به نام «لیمبیک» وجود دارد که مربوط به احساس لذت است. وقتی ما به یاد غذا و خوراکی مورد علاقه مان می افتیم این سیستم شروع به کار می کند. ما با خوردن لواشک دهانمان آب می افتد، بنابراین با دیدن و حتی فکر کردن به آن هم، سیستم لیمبیک همان احساساتی را که در موقع خوردن لواشک داریم در موقع نبود آن به وجود می آورد و دهان آبدار می شود. بهتر است بدانید لیمبیک فقط درباره چیزهایی که تجربه کرده ایم عمل می کند به همین دلیل هیچ وقت درباره خوراکی هایی که نمی شناسیم و نخورده ایم دهانمان آبدار نمی شود چون تجربه ای از آن نداریم و برای مغز نا آشنا است.
اما گاهی اوقات بدون اینکه غذایی را ببینید و یا حتی به آن فکر کنید و . . . بدن عکس العمل نشان می دهد و به اصطلاح شکم «قار و قور» می کند. این صداهای معده به خاطر هوا و شیره‏ های معده است که از غدد معده ترشح می‏شود. معده همیشه در حال فعالیت است و وقتی پر و در حال هضم غذاست صدایی از آن خارج نمی شود اما وقتی خالی است و به فعالیت هایی مانند ترشح و هضم و . . . مشغول است، صدا از آن شنیده می شود. وقتی شکم خالی از غذاست دیواره‌ های معده و دستگاه گوارش به هم ساییده می ‌شوند که هم قابل لمس و هم قابل شنیدن است.