نخستین کشتی ها را از به هم بستن چوب های قطور یا از خالی کردن درون تنه درختان می ساختند و از آنها برای عبور از رودخانه و دریاچه استفاده می کردند. فنیقی ها از اولین اقوام دریانورد بودند که در هشتصد قبل از میلاد از راه دریا به خلیج گینه، انگلیس و حتی هند سفر کردند. فنیقی ها کشتی های بادی و پارویی داشتند. کشتی بادی یک دکل و یک بادبان چهارگوش داشت. کشتی پارویی نیز دکل و بادبان داشت، اما در واقع با نیروی پاروها حرکت می کرد و دارای دو و گاهی سه ردیف پارو بود. کشتی بادی معمولاً مورد استفاده بازرگانان بود، ولی کشتی پارویی ناو جنگی بود و پارو زدنش را اغلب بردگان به عهده داشتند.
با گذشت قرنها کشتی ها کم کم تکامل یافتند و بر تعداد دکل ها و بادبان های آنها افزوده شد تا به صورت کشتی های بزرگ بادبانی قرن شانزدهم درآمدند. این کشتی ها که بادبان چهارگوش داشتند فقط در مسیر باد حرکت می کردند. بادبان مثلثی شکل که به وسیله آن کشتی می توانست در خلاف جهت باد حرکت کند تا قرن هیجدهم مورد استفاده واقع نشد، در صورتی که اعراب مسلمان صدها سال جلوتر این گونه بادبان را وارد اروپا کرده بودند. وقتی هواپیما اختراع شد کارشناسان فهمیدند که چرا بادبان مثلثی شکل می تواند کشتی را در خلاف جهت باد حرکت دهد.
در قرن نوزدهم کشتی های آهنین که با نیروی بخار حرکت می کردند جای کشتی های بادبانی را گرفتند و بعدها کشتی های توربین دار جایگزین کشتی های بخاری شدند. امروزه برخی از کشتی ها با نیروی هسته ای (اتمی) حرکت می کنند.
اولین کشتی های بخاری پارو داشتند، اما در سال 1826 یک استرالیایی به نام جوزف رسل پروانه کشتی را اختراع کرد. همچنانکه آچار با هر بار چرخیدن، پیچ را بیشتر در چوب فرو می برد موتور کشتی نیز پروانه را در آب پیش می برد. این پروانه سبب افزایش سرعت کشتی ها و صرفه جویی در سوخت شد. کشتی هنوز هم یک وسیله حیاتی برای بازرگانی بین المللی است.
