اخترشناسان از پشت تلسکوپ هایشان کهکشان هایی را در انواع و با اندازه های متفاوت می بینند. بعضی از آنها به نام کهکشان مارپیچی میله ای معروف اند. آنها بازوهای پیچ خورده ای دارند که از دو سر یک میله مرکزی بیرون آمده اند [1] البته مارپیچ های معمولی، میله ندارند. کهکشان های بیضوی [2] شکل تخم مرغ و بیشترین تعداد را در میان انواع دیگر دارند. برخی از کهکشان‌های بیضوی به شدت کشیده و پهن هستند. برای مشخص شدن میزان کشیدگی، هابل این گونه از کهکشان‌ها را به ۸ زیر گروه تقسیم کرده است. کهکشان هایی که به هیچ شکل خاصی نیستند، نامنظم نامیده می شوند. [3]
[1] ابرگازی عظیمی در خود فرو می ریزد و فشرده می شود. کم کم ستاره ها در مرکز آن شکل می گیرند.
 [2] ابر پرستاره به دور خود می چرخد و کم کم به صورت یک قرص تخت می شود.
 [3] مادۀ درون صفحه در بازوها جمع می شود، جایی که ستاره های بیشتری در حال شکل گیری اند.
|
