ابوعبیده می گوید:

من همراه امام باقر علیه السلام بودم، به هنگام سوار شدن به کجاوه اول من سوار مى شدم و سپس او. وقتى بر روى مرکب قرار مى گرفتیم حضرت به من سلام مى کرد و همانند مردى که رفیقش را به تازگى ندیده باشد احوالپرسى مى کرد و دست مى داد، و هنگام پیاده شدن پیش از من پیاده مى شد و وقتى از کجاوه پیاده مى شدیم، سلام مى کرد و مانند کسى که رفیقش را به تازگى ندیده باشد احوالپرسى مى کرد.
من گفتم: یابن رسول اللّه شما کارى مى کنید که هیچکس از مردم نزد ما نمى کنند و اگر یک بار هم چنین کنند، زیاد نیست.
حضرت فرمود: مگر ثواب مصافحه را نمى دانى؟ دو مؤمن به یکدیگر مى رسند و یکى با دیگرى دست مى دهد، پس همواره گناهان آن دو مى ریزد همان گونه که برگ از درخت مى ریزد و خدا به آنها توجه مى کند تا از یکدیگر جدا شوند.