شاید در بسیاری از مواقع عصبانیت و پرخاشگری عادی جلوه کند و در پرسش از اینکه چرا فرد پرخاشگر درمان نشده؟ به این پاسخ برسید که این یک ویژگی خانوادگی است و بسیاری از افراد این خانواده همین رفتار را دارند. بنابراین عادی بودن عصبانیت و پرخاشگری دلیلی بر عدم درمان و ادامه چنین رفتاری می شود. بسیاری از افراد دلایلی مانند ژنتیک، موقعیت جغرافیایی مکان تولد و زندگی و . . . را دلیل چنین برخوردهایی می دانند؛ در صورتی که کلیه اختلالات رفتای اکتسابی هستند و ضروری است برای جلوگیری از ریشه دار شدن این اختلالات راهی برای درمان انتخاب شود.
اگر رفتارهایی مانند كشیدن، گریه كردن، دشنام دادن، شكستن اشیاء و حتی كتك زدن والدین (به خصوص در سنین پایین) را در فرزندتان می بینید، بهتر است راه حل درمان اختلال عصبانیت و پرخاشگری را پیدا کنید. در اکثر درمان ها، بهتر است علت و ریشه اصلی رفتار و اختلال پیدا شود. در واقع در اولین مرحله ضروری است در کمال خونسردی با دلیل اصلی عصبانیت را پیدا کنید. شاید دلیل اصلی در رفتار والدین، افراد خانواده و . . . باشد. پرخاشگری شدید یا غیظ و خشم ممكن است به علت احساسات عمیق فرزندتان ایجاد شده باشد. مثلاً ممکن است حس کند در فضایی سرشار از بی عدالتی یا تبعیض اولیا باشد. اگر شخصی احساس کند که والدین یکی از افراد خانواده، دوستان و اقوام را بر او ترجیح می دهند مطمئناً عکس العمل هایی شدید و خشن از خود بروز می دهد. بنابراین اگر علت پرخاشگری این مورد بود، از مقایسه فرزندتان با دیگران، اهمیت به دیگری و . . . خودداری کنید.
البته علاوه بر موارد بالا برخی از پرخاشگری ها به علت پایین بودن آستانه تحمل و کشمکش های درونی فرد است. ممکن است علت عصبانیت او نداشتن آرامش درونی به علت ترس، تنهایی و . . . باشد. حتی ممکن است به دلیل کمبود برخی از ویتامین ها و مواد معدنی و . . . فرد نتواند بر اعصاب خود کنترل داشته باشد. که این مورد را باید با مشاوره پزشک درمان کرد.
اما بهترین راه مبارزه و درمان این اختلال، برخورد منطقی و اطمینان بخشیدن به فرد است. در این اختلال اغلب، باید كودك و والدین وی توأم درمان شوند. روان درمانی انفرادی، گروهی و خانوادگی، انتقال كودك به مکانی جدید برای مدتی محدود و در مواردی خاص درمان دارویی از راه های کنترل و درمان اختلال عصبانیت و پرخاشگری است. در ضمن برای درمان این اختلال بهتر است کاملاً منطقی فرد را توجیه کنید که عصبانیت و پرخاشگری هم مانند بیماری های دیگر راه درمان دارد. مثلاً برایش بیماری سرماخوردگی را مثال بزنید. او را توجیه کنید که درمان شدن نه خجالت دارد و نه به پنهان کاری نیازی است. او را به خاطر این مشکل سرزنش و خجالت زده نکنید.
اما در هر حال و به هر دلیلی که این مشکل بوجود آمده، والدین و افراد خانواده جداً و با تأکید فراوان، باید از برچسب زدن به فرد خودداری کنند. اگر شما با نگاه، کلام و رفتار و . . . به او برچسب عصبانی و پرخاشگر بودن بدهید، درمان سخت و یا حتی غیرممکن می شود. چون او این اختلال را به عنوان یکی از ویژیگی های ذاتی اش می پندارد که همیشه با او خواهد بود. در نتیجه این مسأله برای خودش و دیگران عادی تلقی شده و هیچ گاه به دنبال درمان نخواهد بود.