حضرت معصومه (س)
حضرت معصومه (س) دختر امام موسی کاظم و خواهر امام رضا علیه السلام است. این بانوی بزرگوار در اول ذیقعده سال 173 (ه.ق) در مدینه متولد شدند و در 10 ربیع الثانی سال 201 (ه.ق) و در سن 28 سالگی در شهر قم از دنیا رفتند. نام حضرت، فاطمه کبری (س) و القابش معصومه، طاهره، حمیده و برّه، رشیده، تقیّه،کریمه اهل بیت و عالمه آل طه و... می باشد. حضرت معصومه تا سن شش سالگی در مدینه و نزد پدر بزرگوارش زندگی می کرد و بعد از شهادت امام کاظم (ع) سرپرستی ایشان به عهده برادرش امام رضا (ع) بود. این خواهر و برادر 21 سال تمام در کنار هم بودند و در این مدت حضرت معصومه از کرامات و فضایل امام (ع) بهره مند می شد. حضرت معصومه از علم و دانش بسیاری برخوردار بود و این ویژگی از همان دوران کودکی نمایان و مشخص بود، تا آنجا که در سنین خردسالی، زمانی که پدرشان در سفر بودند و جمعی از شیعیان برای دریافت پاسخ سؤالاتشان به مدینه آمده بودند، حضرت معصومه به جای پدر، به خوبی پاسخ تمامی سؤالات آنها را داد.
همان طور که گفته شد، حضرت معصومه تا سال 200 (ه.ق) نزد برادر زندگی می کرد. بعد از اینکه امام رضا (ع) به اجبار مأمون عباسی مجبور به مهاجرت به خراسان شد، ایشان یکسال را به دور از برادر در مدینه زندگی کرد و بعد از اینکه مأمون امام رضا را به عنوان ولیعهد خود منصوب نمود، امام به خانواده خود نامه فرستادند و از آنها خواستند که به خراسان سفر کنند. حضرت معصومه هم به محض دریافت نامه عازم سفر شد. حضرت معصومه در مسیر سفر به شهر ساوه رسید و در آنجا با سمی که در غذایش ریخته شده بود مسموم شد. بعد از بیماری، یکی از شیعیان به نام «موسی بن خزرج بن سعد اشعری» مهار شتر ایشان را گرفت و حضرت را به قم آورد و مردم هم استقبال کم نظیری از ایشان کردند. حضرت معصومه در حال بیماری شانزده یا هفده روز در خانه موسی بن خزرج بستری بود، تا اینکه در 10 ربیع الثانی وفات نمود.
زمینی که هم اکنون مرقد حضرت معصومه است، باغی متعلق به موسی بن خزرج بوده است. بعد از وفات جنازه حضرت غسل و کفن داده شد تا در سرداب همین باغ دفن شود، که ناگهان از جانب صحرا دو سوار نقابدار آمدند و بر جنازه نماز خواندند و ایشان را دفن کردند. گفته می شود این دو سوار امام کاظم (ع) و امام رضا (ع) بوده اند. بعد از دفن، موسی بن خزرج سقف و سایبانی حصیری بر سر قبر قرار داد تا زمانی که حضرت زینب دختر امام جواد (ع) به قم می آید و بارگاهی برای قبر عمه بزرگوارش بنا می کند.
همان طور که گفته شد، حضرت معصومه تا سال 200 (ه.ق) نزد برادر زندگی می کرد. بعد از اینکه امام رضا (ع) به اجبار مأمون عباسی مجبور به مهاجرت به خراسان شد، ایشان یکسال را به دور از برادر در مدینه زندگی کرد و بعد از اینکه مأمون امام رضا را به عنوان ولیعهد خود منصوب نمود، امام به خانواده خود نامه فرستادند و از آنها خواستند که به خراسان سفر کنند. حضرت معصومه هم به محض دریافت نامه عازم سفر شد. حضرت معصومه در مسیر سفر به شهر ساوه رسید و در آنجا با سمی که در غذایش ریخته شده بود مسموم شد. بعد از بیماری، یکی از شیعیان به نام «موسی بن خزرج بن سعد اشعری» مهار شتر ایشان را گرفت و حضرت را به قم آورد و مردم هم استقبال کم نظیری از ایشان کردند. حضرت معصومه در حال بیماری شانزده یا هفده روز در خانه موسی بن خزرج بستری بود، تا اینکه در 10 ربیع الثانی وفات نمود.
زمینی که هم اکنون مرقد حضرت معصومه است، باغی متعلق به موسی بن خزرج بوده است. بعد از وفات جنازه حضرت غسل و کفن داده شد تا در سرداب همین باغ دفن شود، که ناگهان از جانب صحرا دو سوار نقابدار آمدند و بر جنازه نماز خواندند و ایشان را دفن کردند. گفته می شود این دو سوار امام کاظم (ع) و امام رضا (ع) بوده اند. بعد از دفن، موسی بن خزرج سقف و سایبانی حصیری بر سر قبر قرار داد تا زمانی که حضرت زینب دختر امام جواد (ع) به قم می آید و بارگاهی برای قبر عمه بزرگوارش بنا می کند.
ثبت نظر
