سابقه تاریخی

شاید شما هر وقت که اسم پیاز را بشنوید به یاد سوزش و اشک چشم و یا طعم تند آن بیفتید و مایل نباشید درباره آن حرف بزنید و یا حتی کمی از آن را بخورید. اما تصمیم دارم این بار اطلاعات جالبی درباره پیاز در اختیار شما قرار دهم تا شاید نظرتان درباره این گیاه تند و تیز عوض شود.
پیاز یکی از سبزیجات و صیفی جات قدیمی ایران و دنیاست و بیشتر در منطقه جنوب غرب آسیا و از جمله در ایران کشت می شود. البته امروزه در همه جای دنیا کشت پیاز صورت می گیرد اما جالب است بدانید بیشترین پیاز در منطقه «قهدریجان» اصفهان کشت می شود. پیاز از تیره لاله ها و جز گیاهان گلدار و تک لپه ای است و با نام علمی Allium cepa شناخته می شود. پیاز یک گیاه دو ساله است و رشد بوته ای ضعیفی دارد. برگ های پیاز استوانه ای و توخالی است (مانند پیازچه). پیاز در سه دسته روز بلند (به بیش از 14 ساعت روشنایی نیاز داد)، روز متوسط (12 تا 13 ساعت روشنایی نیاز دارد) و روز کوتاه (به 11 تا 12 ساعت روشنایی نیاز دارند) تولید می شوند.
در اهمیت و سابقه طولانی جناب پیاز همین بس که در مقبره رامسس چهارم نشانه هایی از پیاز پیدا شده و این نشان می دهد که مصریان از پیاز در تدفین هم استفاده می کردند. مصری های قدیمی پیاز را پرستش می‌کردند و به خاطر کروی بودن و لایه های متحدالمرکز آن را نماد جاودانگی می دانستند. علاوه بر این در زیست گاههای عصر برنز نشانه‌هایی از باقیمانده پیاز در کنار با قیمانده هسته خرما و انجیر پیدا شده است که به ۵۰۰۰ قبل از میلاد برمی گردد.
در یونان هم ورزشکاران قبل از مسابقات پیاز می خوردند تا حرکت خون در بدنشان متعادل شود و جالب تر اینکه گلادیاتورها پیاز را به بازوهایشان می مالیدند تا آنها قوی کند. در قرون وسطا هم مردم از پیاز به عنوان اجاره بها و حتی هدیه استفاده می کردند و این نشان دهنده ارزش این گیاه است. پزشکان قرن شانزدهم نیز پیاز را به عنوان داروی روده، سرفه، مارگزیدگی، نیش حشرات و . . . تجویز می کردند.