در 75 کیلومتری قزوین، در نیمه ی شمالی منطقه الموت و مابین روستاهای اوان، وربن، زواردشت و زرآباد و در دامنه ی کوه «خشچال» دریاچه ای زیبا و چشم نواز با مساحتی نزدیک به هفتاد هزار متر مربع وجود دارد. آب این دریاچه شیرین است و عمیق ترین قسمت این دریاچه 8/6 متر (22 فوت) است. آب این دریاچه از چشمه های زیرزمینی تأمین می شود و از این دریاچه یک رود کوچک سرریز می شود که مورد استفاده زمین های کشاورزی قرار می گیرد.
این دریاچه 500 سال پیش بر اثر لغزش زمین ایجاد شده است و زیستگاه انواع ماهی ‌های قزل‌آلای خال ‌دار، کپور و اردک ماهی و در فصل پاییز مکان مناسبی برای پرندگان مهاجر مانند قو، غاز و مرغابی است. در اطراف دریاچه گیاهان علفی مانند گون، کنگر، شیرین ‌بیان وجود دارند. از گیاهان داخل دریاچه هم گیاهانی مانند نی ‌بن در آب و گیاهان غوطه ور خوشاب و چنگال آبی را نام برد.
این دریاچه زیبا در سال 1389 توسط سازمان میراث فرهنگی به عنوان هشتاد و نهمین «میراث طبیعی ایران» ثبت شد و همچنین چند سال پیش با حضور نماینده سازمان ملل و برافراشتن پرچم سازمان ملل و پرچم ایران رسماً به‌عنوان قطب گردشگری جهان معرفی شده است.