آرامگاه امام اول شیعیان، حضرت علی علیه السلام در شهر نجف قرار دارد. شهر نجف مرکز استانی به همین نام و در کشور عراق است. امام علی (ع) در 19 رمضان سال 40 هجری در هنگام خواندن نماز صبح در محراب مسجد کوفه، با ضربه شمشیر زهرآلود ابن ملجم مرادی به فرق سر، زخمی شدند و در 21 رمضان به شهادت رسیدند. قبل از شهادت؛ حضرت علی به فرزندانشان امام حسن و امام حسین گفتند که ایشان را شبانه دفن کنند و قبرشان را به کسی نشان ندهند. چون حضرت علی می دانستند که خوارج برای آزار ایشان و خانوادشان قبر را باز می کنند. همین اتفاق هم افتاد و خوارج (تقریباً 35 سال بعد) برای اینکه پیکر امام را پیدا کنند، 3000 قبر را باز کردند اما نتوانستند قبر امام را پیدا کنند چون امام حسن و امام حسین پدرشان را شبانه و مخفیانه دفن کرده بودند و کسی از محل دفن ایشان خبر نداشت. سال ها قبر حضرت علی پنهان بود تا اینکه در قرن دوم هجری و دوران هارون الرشید قبر ایشان شناسایی شد.
روزی هارون الرشید به همراه درباریان به شکار آهو رفته بود که ناگهان سگ های شکاری به دنبال آهو دویدند و آهو که ترسیده بود به روی زمینی تپه مانند رفت و سگ ها دیگر نتوانستند به او نزدیک شوند. این اتفاق سه بار تکرار شد و برای هارون الرشید این سؤال پیش آمد که چرا آهو توانست به این زمین پناه ببرد اما سگ ها نتوانستند به آنجا نزدیک شوند. هارون به وزیرش دستور داد تا یکی از پیرترین و با تجربه ترین اهالی آن منطقه را بیاورند تا از او سؤال کند. آنها پیرمردی از طایفه بنی اسد را آوردند و از او درباره این زمین سؤال کردند. پیرمرد هم گفت که از پدران و اجدادش شنیده که اینجا قبر «حضرت علی ع» و مکانی امن برای همه است. هارون پس از این دستور داد تا مقبره ای برای ایشان ساخته شود و در دوره های بعدی هم این حرم بزرگتر شد.
شیعیان معتقدند که در همین حرم و در کنار حضرت علی (ع) حضرت نوح و حضرت آدم نیز دفن شده اند.